Υπόθεση: Ο βραβευμένος με Όσκαρ σκηνοθέτης Ντάνι Μπόιλ ("Slumdog Millionaire") επιστρέφει με μια συγκλονιστική αληθινή ιστορία και συνεργάζεται με τους Τζέιμς Φράνκο ("Milk") και Κέιτ Μάρα ("Iron Man 2"). Η ταινία είναι υποψήφια για 3 Χρυσές Σφαίρες: Καλύτερου Ηθοποιού σε Δραματική Ταινία, Καλύτερου Σεναρίου και Καλύτερης Μουσικής. Θέμα της ταινίας είναι οι εφιαλτικές 127 ώρες που έζησε ο ορειβάτης Άρον Ράλστον, όταν ένας βράχος έπεσε πάνω στο χέρι του, παγιδεύοντάς τον σε ένα φαράγγι στη μέση του πουθενά. Στη διάρκεια της περιπέτειάς του, ο Ράλστον θυμάται τους φίλους του, την αγαπημένη του, την οικογένειά του και τις δύο πεζοπόρους που γνώρισε πριν το ατύχημά του.
Αν ήταν ένα ντοκιμαντέρ 45 λεπτών, θα έλεγα εντάξει, να το δούμε. Όταν γίνεται όμως μία ταινία διάρκειας μιάμισης ώρας... Θα πρέπει να αστειεύεστε! Η ταινία ήταν υποψήφια για 5 Όσκαρ - αυτό είναι γελοίο. Μία κλασική ταινία επιβίωσης, με έναν πρωταγωνιστή, σε ένα στατικό σημείο για 45 λεπτά. Τουλάχιστον σε ταινίες όπως ο Ναυαγός υπήρχε μία σκηνοθεσία, μία εξέλιξη και μία βασική υπόθεση. Ναι, το 127 Ώρες βασίζεται σε πραγματική ιστορία, αλλά και αυτή η ιστορία δεν είναι αρκετά δυνατή ώστε να στηρίξει μία ταινία. Ο james franco είναι το ίδιο αδιάφορος όπως και η ταινία. Όποια ανοησία κατασκευάζει η 20th century fox, βαφτίζεται ταινία και έχει αξιώσεις για Όσκαρ. Θα μου πείτε βέβαια ότι στο IMDb την έχουν βαθμολογήσει με 7,5. Γιατί; Για τον ίδιο λόγο που προτάθηκε για τα 5 Όσκαρ. Για μένα αξίζει ένα στα πέντε γιατί και χάλια είναι και το χρόνο μου έχασα
Βαθμολογήστε την ταινία!