Υπόθεση: Στοκχόλμη, 1973. O Λαρς, ένας Αμερικανός πρώην κατάδικος, εισβάλλει στη μεγαλύτερη τράπεζα της Σουηδικής πρωτεύουσας με σκοπό, όχι μόνο να αδειάσει το χρηματοκιβώτιο, αλλά και να απαιτήσει από τις αρχές να ελευθερώσουν τον φυλακισμένο φίλο του. Γοητεύοντας σταδιακά τους όμηρους υπαλλήλους της τράπεζας με την χαρισματική, ευαίσθητη, αλλά και λίγο ανισόρροπη προσωπικότητά του, θα τους κάνει, όχι μόνο να τον υπερασπιστούν, αλλά να θελήσουν να τον βοηθήσουν να ξεφύγει απ’ τον στενό κλοιό της αστυνομίας και να δραπετεύσει με εκατομμύρια. Μία από τις υπαλλήλους μάλιστα, θα αρχίσει να τρέφει αισθήματα απέναντί του
Βασισμένη στη απίστευτη κι όμως αληθινή ιστορία που δημιούργησε τον ψυχολογικό όρο «Σύνδρομο της Στοκχόλμης» η ταινία του Ρόμπερτ Μπουντρό, είναι ένα αγωνιώδες αστυνομικό θρίλερ με ανατροπές και χιούμορ
Η Ληστεία της Στοκχόλμης είχε τη δυνατότητα να είναι μια σοβαρή, ιστορική ταινία, αλλά για κάποιο λόγο την έκαναν μια γελοία κωμωδία. Ο Ethan Hawke είναι ένας από τους αγαπημένους μου ηθοποιούς, αλλά αυτή είναι μια από τις πιο αδύναμες ερμηνείες του που μπορώ να θυμηθώ. Δεν τον κατηγορώ ιδιαίτερα (εκτός από την ανάληψη του ρόλου) γιατί ο χαρακτήρας του ήταν ένα κακό αστείο. Γιατί να μην μας πείτε την πραγματική ιστορία αντί να την κάνετε μια πολύ άκομψη κωμωδία; Το μόνο άτομο που βγαίνει από αυτό με οποιαδήποτε εύσημα είναι ο Christopher Hayerdahl, ο οποίος είναι πραγματικά πολύ αστείος. Για ακόμη μια φορά οι Αμερικανικές μεγαλοεταιρίες παραγωγής κατέστρεψαν μια κινηματογραφική ιστορία, προσπαθώντας να μας πουλήσουν μια αστεία έκδοση του Σκυλίσια Μέρα
Ο σκηνοθέτης Budreau κάνει μια πολύ ασυνήθιστη προσέγγιση στο θρίλερ της ομηρίας κάνοντας μια ταινία που δεν είναι πραγματικά τόσο συναρπαστική. Δε μοιάζει με το Σκυλίσια Μέρα με τον Αλ Πατσίνο, αλλά περισσότερο σε μια μελέτη χαρακτήρα του οποίου το έγκλημα κατέληξε να αλλάξει όχι μόνο την κατανόηση της εγκληματικής ομηρίας, αλλά και της σύγχρονης λαϊκής γλώσσας. Ο καθένας ξέρει τι είναι το "Σύνδρομο της Στοκχόλμης" και η ταινία του Budreau προσφέρει μια πολύ μυθιστοποιημένη εκδοχή της κρίσης ομήρων που απλά της δόθηκε ένα όνομα. Η πιο έξυπνη απόφαση που έκανε ο Budreau σε οποιαδήποτε στιγμή κατά τη διάρκεια της παραγωγής ήταν να επιλέξει τον πρώην συνεργάτη του στο "Born to Be Blue", τον Ethan Hawke, ο οποίος κρατά αυτή τη μερικές φορές απογοητευτική ταινία ευέλικτη και διασκεδαστική
Το σύνδρομο της Στοκχόλμης είναι μια κατάσταση που προκαλεί τους ομήρους να αναπτύξουν μια ψυχολογική συμμαχία με τους απαγωγείς τους ως στρατηγική επιβίωσης κατά τη διάρκεια της ομηρίας. Ο όρος αυτός προήλθε μετά την ληστεία στην οποία η ταινία αναφέρετα
Το 1973, ο Jan-Erik Olsson, ένας κατάδικος ελεύθερος υπό όρους, πήρε όμηρους τέσσερις υπαλλήλους της τράπεζας (τρεις γυναίκες και έναν άνδρα) κατά τη διάρκεια μιας αποτυχημένης ληστείας τράπεζας (Kreditbanken), μιας από τις μεγαλύτερες τράπεζες στη Στοκχόλμη της Σουηδίας. Διαπραγματεύτηκε την απελευθέρωση από τη φυλακή του φίλου του Clark Olofsson για να τον βοηθήσει. Μαζί, κράτησαν τους ομήρους αιχμάλωτους για έξι ημέρες (23-28 Αυγούστου) σε ένα από τα θησαυροφυλάκια της τράπεζας. Όταν απελευθερώθηκαν οι ομήροι, κανένας από αυτούς δεν έγινε μάρτυρας κατηγορίας στο δικαστήριο, αντίθετα άρχισαν να συγκεντρώνουν χρήματα για την υπεράσπισή των απαγωγέων τους
Βαθμολογήστε την ταινία!