Υπόθεση: Η καθημερινότητα ενός φιλήσυχου οικογενειάρχη θα ανατραπεί όταν η γυναίκα του Λίζα με την οποία είναι παντρεμένος για περισσότερα από 20 χρόνια εξαφανίζεται ξαφνικά από τη ζωή του. Προσπαθώντας να καταλάβει τι συνέβη, θα ανακαλύψει ένα σημείωμα με το γραφικό της χαρακτήρα της, και μαζί την πόρτα για μια δεύτερη ζωή, καλά κρυμμένη από τον ίδιο και την κόρη του. Κυριευμένος από θυμό, δε θα αργήσει να ανακαλύψει την διεύθυνση του φίλου της γυναίκας του και θα τον προσεγγίσει, προκειμένου να ανασκευάσει όλα τα χρόνια που η Λίζα ζούσε έναν δεύτερο, κρυφό δεσμό
Καθ όλη τη διάρκεια της ταινίας επικρατεί ένα πέπλο μυστηρίου. Η ατμόσφαιρα σκηνοθετικά είναι συνεχώς μελαγχολική και βαριά, ακόμα και απόχρωση της εικόνας είναι σε παλ, μουντά χρώματα. Ομολογώ πως ακόμα και μέχρι 10 λεπτά πριν το τέλος ήμουν συνεχώς ευχάριστα προβληματισμένος για το πως θα εξελιχθεί και κάθε λεπτό είχε την έντασή του και την αγωνία του. Ο Λίαμ Νίσον δεν μας έχει συνηθίσει σε τέτοιου είδους ρόλους σε ταινίες μυστηρίου, δηλαδή ερμηνεύοντας έναν απλό χαρακτήρα (εκτός ίσως από το Ο Άγνωστος). Συνήθως είναι ο ήρωας που τα ξέρει όλα και τα κάνει όλα. Ο Αντόνιο Μπαντέρας βρίσκεται σε ένα απλοϊκό ρόλο χωρίς ενδιαφέρον. Και παρόλο που όλα εξελίσσονται καλά για τον θεατή, το τέλος είναι άκρως απογοητευτικό (και εν μέρει απρόβλεπτο λόγω της έλλειψης φαντασίας στο σενάριο) και αναρωτιόμαστε αν κάναμε καλά που την είδαμε
Βαθμολογήστε την ταινία!