Υπόθεση: Στο βραβευμένο με το Μεγάλο Βραβείο της Επιτροπής του Φεστιβάλ του Σάντανς, το 2019, ντοκιμαντέρ "Το Έθνος του ενός Παιδιού", οι κινεζικής καταγωγής κινηματογραφίστριες Νάνφου Γουάνγκ ("Hooligan Sparrow") και Ζιαλίνγκ Ζανγκ ξεσκεπάζουν τις ολέθριες συνέπειες της πολιτικής του ενός παιδιού στην Κίνα, μέσα από ιστορίες ατόμων που την έζησαν
Γιάννης Κ
05/05/2024 14:08
Για μένα, η πολιτική του ενός παιδιού είχε νόημα όταν ήμουν νεότερος και δεν ήξερα και πολλά. Διορθώστε τον υπερπληθυσμό περιορίζοντας το μέγεθος της οικογένειας. Εύκολο, σωστά; Οι ατομικές ελευθερίες είναι λιγότερες στην κομμουνιστική Κίνα - ο υπερπληθυσμός δεν βοηθά στο συλλογικό καλό αλλά στο ατομικό. Τελικά, μήπως οι περισσότεροι Κινέζοι απλώς συσπειρώνονταν και θυσιάζονταν πρόθυμα για τη χώρα τους; Η ταινία δίνει μια εντελώς διαφορετική εικόνα. Ναι, υπήρχαν εκείνοι που πίστευαν ότι λειτουργούσαν σωστά ως επέκταση της πολιτικής του κόμματος. Ωστόσο, σχεδόν κάθε άτομο από το οποίο παίρνει συνεντεύξεις ο Γουάνγκ έπρεπε να προλογίσει τις αναμνήσεις των αναγκαστικών στειρώσεων και εκτρώσεων με τέσσερις βασανιστικές λέξεις: «Δεν είχα άλλη επιλογή». Αυτή η ταινία διερευνά τη διασταύρωση ανάμεσα στο να ενεργείς εσκεμμένα για τη χώρα σου και το αντίθετό της: να αναγκάζεσαι να κάνεις ό,τι θεωρείται «αναγκαίο κακό» για τη μακροζωία της χώρας. Ο Γουάνγκ είναι δύσπιστος ότι οποιοδήποτε από αυτά τα βάσανα έπρεπε να συμβεί από την αρχή. Παρέχει μια αντί-αφήγηση του κομμουνιστικού κράτους, αναρωτιέται αν τα βουνά των εγκαταλελειμμένων κοριτσιών μωρών αφέθηκαν να πεθάνουν μάταια. Εκ των υστέρων, οι αμφίβολοι λόγοι της πολιτικής δείχνουν περισσότερο προς μια ανόητη πίστη στην ηγεσία παρά σε οποιαδήποτε σωτηρία από την πείνα. Έτσι παρουσιάζεται τουλάχιστον η ταινία. Ο Γουάνγκ έχει ισορροπήσει επιδέξια ανάμεσα σε ένα καταθλιπτικό θέμα και ένα σημαντικό μάθημα ιστορίας: «Μην τα βάζεις με τη Μητέρα Φύση»
Βαθμολογήστε την ταινία!