Υπόθεση: Ο πρώην αστυνομικός ντετέκτιβ Ρέι Άρτσερ συνεργάζεται με τον ειδικό στα εγκληματικά προφίλ Γουίλ Ράνι για να εντοπίσουν έναν από τους πιο διάσημους και βίαιους Serial killers της πόλης που παίζει ένα διεστραμμένο δολοφονικό παιχνίδι χρησιμοποιώντας το παιδικό παιχνίδι «κρεμάλα». Ταυτόχρονα η δημοσιογράφος Κρίστι Ντέιβις παρακολουθεί επίμονα τους δύο αστυνομικούς προκειμένου να αποκαλύψει πρώτη τον ένοχο. Οι τρεις τους επιδίδονται σε έναν αγώνα δρόμου ενάντια στον χρόνο ώστε να εμποδίσουν να γίνουν και άλλοι φόνοι αφού κάθε 24 ώρες, ένα σώμα βρίσκεται κρεμασμένο αποκαλύπτοντας ένα καινούριο γράμμα του παιχνιδιού χαραγμένο στην πλάτη ή στο στήθος του θύματος
Ο φτωχός παλιός καλός Al Pacino έχει περάσει την εποχή που μεσουρανούσε και ο Karl Urban δεν πάει παρακάτω. Η υποκριτική ήταν οριακά αποδεκτή, η ιστορία ήταν πεζή, χωρίς αγωνία και όχι πολύ έξυπνη αν και προσπάθησε τόσο σκληρά να είναι ... ω, και το τέλος - εδώ τι να πούμε - αλλά ο σκηνοθέτης έχει προφανώς αυταπάτες μεγαλοπρέπειας αν νομίζει ότι θα υπάρξει ένα Το Παιχνίδι του Δολοφόνου 2 - εννοώ ότι αυτό το τέλος δεν έπρεπε να υπάρχει και απλώς κάνει ολόκληρη την ταινία να φαίνεται ακόμη πιο αδύναμη και καταλήγει να ξεγελά τον θεατή. Συνολικά, ενώ η ιστορία ήταν πολλά υποσχόμενη, στην εξέλιξη αποδείχθηκε οτι η υποκριτική, η πλοκή και η σκηνοθεσία βούλιαξαν. Απλά να μην τη δείτε
Βαθμολογήστε την ταινία!