Θυμάμαι καλά τη δεκαετία του 1980 και μπορώ να πω ότι οι συγγραφείς αυτής της ταινίας έκαναν μια τεράστια δουλειά για να δείξουν κάθε λεπτομέρεια του στο πως έμοιαζε ο κόσμος στην εποχή της Σοβιετικής ένωσης. Τα τηλέφωνα, τα ρούχα, τα μαλλιά, το ραγισμένο χρώμα στα περβάζια των παραθύρων, ακόμη και το τζάμι της πόρτας είναι παρόμοιο με αυτό που θυμάμαι. Αλλά το πιο σημαντικό πράγμα...
Καθώς μεγαλώνω, αποκτώ περισσότερη εμμονή με την πολιτική, τη θρησκεία και τα χρήματα. Συχνά αναρωτιέμαι γιατί, εμείς ως άνθρωποι έχουμε δημιουργήσει μια κοινωνία βασισμένη στον φόβο και συνεχίζουμε να την επιβάλλουμε σε κάθε πολιτισμό που διαφέρει από τον δικό μας. Υπάρχει θεός ή μπορούμε να βασιστούμε μόνο στον εαυτό μας για να ζήσουμε μια ζωή κυνηγώντας έναν τρόπο να βγάλουμε...
Δεσποσύνη (2024)
Και πάλι μια ταινία new wave girl power, όπου οι αρσενικοί χαρακτήρες είναι άχρηστοι, (ο κακός βασιλιάς έχει μια μόνο σοβαρή ατάκα), αλλά ο κύριος χαρακτήρας -η πρωταγωνίστρια δηλαδή - είναι έξυπνος, δυνατός και επιδέξιος χωρίς καμία εξήγηση πως και η μόνη αμαρτία του κύριου κακού χαρακτήρα - πάλι στη πρωταγωνίστρια αναφέρομαι - είναι ότι θέλει να προστατεύσει την οικογένειά...