Αυτή η ταινία είχε πολλές δυνατότητες. Ξέρω ότι ήταν μια υπερβολική δραματοποίηση μιας πραγματικής κατάστασης, αλλά αισθάνομαι ότι θα μπορούσε να έχει δώσει πολύ περισσότερα. Υπάρχουν μέρη της ταινίας που είναι πολύ δυνατά και μπορούν να σας ενθουσιάσουν ή να αισθανθείτε απορροφημένοι από την ταινία, αλλά αυτά χάνονται γρήγορα. Το τέλος την έσωσε κάπως. Θα ήθελα πολύ να δω ένα remake...
Ο Ταραντίνο με έμπνευση σε αμφισβήτηση αυτή μια φορά, μας μεταφέρει 150 χρόνια πριν, σε ένα απομονωμένο καταφύγιο όπου οχτώ χαρακτήρες αποδεκατίζονται μεταξύ τους, γεμίζοντας με το γνωστό κόκκινο χρώμα τις οθόνες μας (λιγότερο ωστόσο από τον μέσο όρο του!) και προσφέροντας στον Ennio Morricone το Όσκαρ για τη μουσική της ταινίας. Ο Σάμιουελ Λ. Τζάκσον πρωταγωνιστεί αν και λόγω της...
Δέκα Δολοφόνοι για τον Ντετέκτιβ Μάρλοου (1975)
Το Δεκα Δολοφονοι για τον Ντετεκτιβ Μαρλοου είναι μια μεγάλη γιορτή της απόλυτης πρωτοτυπίας του Ρόμπερτ Μίτσαμ. Αναγγέλλει επίσης την άφιξη του Ντικ Ρίτσαρντς ως υποσχόμενου νέου αμερικανικού σκηνοθέτη. Την ημέρα που το είδα, βρήκα τον εαυτό μου να περιγράφει ατάκες από σκηνές σε φίλους Είναι πράγματι, η πιο υποβλητική από όλες τις αστυνομικές ταινίες που γυρίστηκαν αυτή την εποχή...