Θα μπορούσε να ονομαστεί και Battleshit. Είναι από τις χειρότερες ταινίες που έχω δει τα τελευταία χρόνια. Είναι ένα θορυβώδες, κλισέ και αφόρητο κινηματογραφικό σκουπίδι που εκμεταλλεύεται το έργο των graphic artists για τους πελάτες της οθόνης που θέλουν να διασκεδάσουν. Ένας απλός τρόπος για να το περιγράψω, είναι ότι είναι βασικά ένα ναυτικό βίντεο στρατολόγησης 200 εκατομμυρίων...
Δεν μπορώ να φανταστώ κάποιον να παρακολουθεί αυτό το ντοκιμαντέρ χωρίς να κάνει ενδιαφέρουσες ερωτήσεις και να βρίσκει νέες προοπτικές. Στο τέλος, η ιστορία μένει μαζί σου. Και αυτή είναι η δύναμη της δημιουργίας εξαίρετων ταινιών και της αφήγησης της ιστορίας. Αυτοί οι άνθρωποι είναι άγνωστοι και οικείοι ταυτόχρονα, ανεξάρτητα από την καταγωγή τους. Είναι μια νέα όψη της βιομηχανίας...
Μετά (2019)
Παρά τη προβλέψιμη ιστορία και τον κλισέ ρομαντισμό, μετά από ώρα και σε μεγάλο βαθμό χάρη στην εμφάνιση του νεαρού αστεριού της Josephine Langford, η ταινία θα σταθεί όρθια. Καθώς η Tessa, η Langford δηλαδή, εμφανίζεται σχεδόν σε κάθε σκηνή και με την κάμερα να βρίσκεται συνεχώς στο πρόσωπό της, μεταδίδει ένα ειλικρινές μείγμα αυτοσυγκράτησης και πείνας για νέες εμπειρίες, εμπιστοσύνης...