Από τις πολύ καλές αισθηματικές ταινίες με πρωτότυπο σενάριο και εξαιρετική μουσική. Η αφήγηση της ιστορίας από τον πρωταγωνιστή καθώς παράλληλα εξελίσσονται οι σκηνές της ταινίας δίνει μία μοναδική διάσταση στην εξέλιξη και το νόημα της ιστορίας. Αν και όχι ιδιαίτερα γνωστοί οι πρωταγωνιστές, αποδίδουν τέλεια τους χαρακτήρες που εκπροσωπούν. Ο Άντον Γιέλτσιν είναι πολύ πειστικός...
Ο φτωχός παλιός καλός Al Pacino έχει περάσει την εποχή που μεσουρανούσε και ο Karl Urban δεν πάει παρακάτω. Η υποκριτική ήταν οριακά αποδεκτή, η ιστορία ήταν πεζή, χωρίς αγωνία και όχι πολύ έξυπνη αν και προσπάθησε τόσο σκληρά να είναι ... ω, και το τέλος - εδώ τι να πούμε - αλλά ο σκηνοθέτης έχει προφανώς αυταπάτες μεγαλοπρέπειας αν νομίζει ότι θα υπάρξει ένα Το Παιχνίδι του Δολοφόνου...
Η Ένατη Πύλη (1999)
Εξαιρετική ταινία για λίγους. Ενδιαφέρουσα πλοκή που κρατάει αμείωτο ενδιαφέρον στον θεατή. Ο τζονι ντεπ όπως πάντα εξαιρετικός και από τη στιγμή που ο σκηνοθέτης είναι ο Πολάνσκι η ταινία είναι εγγύηση. Το τέλος ο σκηνοθέτης το άφησε να ερμηνευτεί από τους θεατές και δεν ήταν ξεκάθαρο, ωστόσο ήταν ανατρεπτικό. Ο συνδιασμος της μουσικής, των ερμηνειών και της πλοκής ήταν το κάτι...