Και ναι, αυτή πρέπει να είναι η καλύτερη ταινία του 2017. Έχει τα πάντα και τα έχει πολύ. Ακόμα κι αν δεν ξέρεις τις βραβεύσεις, το μυρίζεσαι οτι εδώ παίζεται κάτι μεγάλο. Εξαιρετικός όπως πάντα ο Γούντι Χάρελσον, πιθανόν να έπαιρνε κι εκείνος το Όσκαρ αν ο ρόλος του δε σταματούσε στη μέση της ταινίας. Ρεσιτάλ ερμηνείας και από τον Σαμ Ρόκγουελ που απέσπασε το πρώτο όσκαρ της...
Αν υπάρχει μια χώρα που οι κινηματογραφικές της παραγωγές ασχολούνται με τη πολιτική, με διαφορά από τις υπόλοιπες, αυτή είναι η Αμερική. Κι αυτό γιατί η πολιτική αποτελεί μεγάλο κομμάτι της ζωής των Αμερικανών αλλά και γιατί τα πολιτικά σκάνδαλα αποκαλύπτονται πολύ "ηχηρά". Με ένα σκάνδαλο λοιπόν διαπραγματεύεται η ταινία αυτή καθώς αφηγείται την αληθινή ιστορία των προσπαθειών...
Paterno (2018)
Δεν πρόκειται να μιλήσω για την ταινία ως ταινία γιατί κατά τη γνώμη μου είναι άσκοπο. Όλοι γνωρίζουμε την ιστορία. Επώδυνη, πικρή, μελαγχολική. Αυτό που δεν γνωρίζαμε, αυτό που δεν μπορούσαμε να φανταστούμε είναι αυτό που ήταν στο μυαλό του Joe Paterno. Τώρα έχουμε μια εύλογη, βαθιά ανθρώπινη εκδοχή της, στα μάτια του Al Pacino. Είδα έναν αξιοπρεπή άνθρωπο της γενιάς του να αντιμετωπίζει...