Πρόκειται για μια πολύ καλή αντιπολεμική ταινία και προφανώς η πιο διάσημη από όλες. Δείχνει πώς οι νέοι και αφελείς, υποβάλλονται σε πλύση εγκεφάλου για να πιστεύουν ότι κατά κάποιο τρόπο είναι καθήκον τους να σκοτώνουν και να πεθαίνουν. Μεγάλα λόγια όπως Πατρίδα, Κάιζερ, Θεός, Πατριωτισμός. Αλλά στο τέλος υπάρχει μόνο καταστροφή. Αυτό είναι το μάθημα που όλοι πρέπει να λάβουμε...
Τελειωμό δεν έχουν τα βάσανα του Λεονάρντο Ντι Κάπριο, αφού θα γλυτώσει από τον θάνατο από τους Ινδιάνους, από μια αρκούδα, από τον Φίτζεραλντ, από Γάλλους μισθοφόρους, από το κρύο, από Ινδιάνους ξανά, από πνιγμό, από μια πτώση σε γκρεμό, από τον Φίτζεραλντ ξανά, και από Ινδιάνους ξανά (ακριβώς με αυτή τη σειρά). Η υπερβολή της αθανασίας του ωστόσο, με δίδαγμα την αέναη προσπάθεια...
Το Φονικό Καρτέλ (2011)
Δεν ενθουσιάστηκα. Είχε κάποια καλά σκηνοθετικά στοιχεία, αλλά για χιλιοστή φορά θα δείτε το κλασικό σενάριο Κολομβίας, ναρκωτικών, βίας και εγκλήματος. Το οτι βασίζεται σε αληθινά γεγονότα, δεν το αλλάζει σε κάτι (θετικό τουλάχιστον). Ατελείωτοι σκοτωμοί, καλοί και κακοί να παλεύουν για εκατομμύρια δολάρια, Αν κάτι αξίζει αυτό είναι η πλοκή του, η οποία είναι και ο μόνος λόγος...