Πάντα αιχμαλωτίζομαι από την ιδέα της εξύμνησης κάποιου που η ζωή του περιστρέφεται γύρω από τους θανάτους άλλων, του οποίου η «απασχόληση» είναι να κλέβει από αυτούς που δεν έχουν λόγο σε τίποτα. Αυτό που εννοώ είναι ότι ο ήρωάς μας δεν είναι εκεί για να αποδώσει δικαιοσύνη ή ακόμα και για κάποιο μεγάλο σκοπό, είναι απλά ένας μικροαπατεώνας που τυγχάνει να είναι πιο συνηθισμένος...
Ο Τζον Κραζίνσκι ως πρωταγωνιστής δεν θα έπρεπε να παίζει σε τέτοιου είδους ταινίες. Φαίνεται πιο μαλθακός, πιο baby face, δε κολλάει πουθενά με τους υπόλοιπους σκληροτράχηλους στρατιώτες, κάποια ρομαντική κωμωδία θα του ταίριαζε καλύτερα. Αν κάτι αξίζει σε αυτή τη ταινία, είναι οι μάχες μεταξύ των αμερικανών και των ισλαμιστών, οι οποίες είναι πολύ αληθοφανείς και καλά δοσμένες...
Γουέστ Σάιντ Στόρυ (1961)
Το να αποκαλείς το "West Side Story" ένα μιούζικαλ δεν είναι αρκετό. Αντιπροσωπεύει ένα τρομερό επίτευγμα στην ιστορία του κινηματογράφου, ειδικά για το 1961. Είναι σίγουρα στα 5 καλύτερα μιούζικαλ όλων των εποχών μαζί με το "Η Μελωδία της Ευτυχίας", το Grease και το "Ο Μάγος του Οζ" κτλ Βασισμένο στο "Ρωμαίος και Ιουλιέτα", το "West Side Story" αφηγείται την ιστορία των αντίπαλων...