Το να σχολιάσουμε την τεχνική μιας κωμωδίας χαμηλού προϋπολογισμού όπως αυτή, είναι ίσως ασήμαντο, αλλά τα εφέ και το μοντάζ στο Blades of Glory είναι ιδιαίτερα κακά, ιδιαίτερα κατά τη διάρκεια των παγοδρομιών. Ίσως μέρος του αστείου υποτίθεται ότι είναι ότι κάθε σκηνή στην ταινία είναι γελοία και προφανώς ψεύτικη, αλλά το γεγονός ότι μπορούμε να δούμε σε ποιά σημεία παρεμβαίνει...
Τελειωμό δεν έχουν τα βάσανα του Λεονάρντο Ντι Κάπριο, αφού θα γλυτώσει από τον θάνατο από τους Ινδιάνους, από μια αρκούδα, από τον Φίτζεραλντ, από Γάλλους μισθοφόρους, από το κρύο, από Ινδιάνους ξανά, από πνιγμό, από μια πτώση σε γκρεμό, από τον Φίτζεραλντ ξανά, και από Ινδιάνους ξανά (ακριβώς με αυτή τη σειρά). Η υπερβολή της αθανασίας του ωστόσο, με δίδαγμα την αέναη προσπάθεια...
Ο Στρίγγλος που Έγινε Αρνάκι (1968)
Εδώ μιλάμε για μία κλασσική κωμωδία του παλιού καλού ελληνικού κινηματογράφου που όσες φορές και να τη δεις, πάντα είναι το ίδιο ευχάριστη και διασκεδαστική όπως την πρώτη φορά! Αξέχαστες ερμηνείες, αξέχαστες ατάκες, αξέχαστο το σπίτι του κυρίου Πετροχείλου και αξέχαστη η μουσική του Γιώργου Κατσαρού. Είναι τόσο κρίμα να βλέπουμε τέτοιες αξιόλογες ταινίες που γυρίστηκαν 50 χρόνια...