Πως και πως περίμενα να δω αυτή την ταινία. Με ένα πολύ εντυπωσιακό τρέιλερ, όπου ολόκληρες πόλεις κινούνταν πάνω στο χώμα, το concept της ταινίας φάνταζε τόσο ενδιαφέρον. Οι προσδοκίες μου εκπληρώθηκαν μόνο για τα 10-15 πρώτα λεπτά. Μετά τα πράγματα μπερδεύτηκαν. Δόθηκε μεγάλη βαρύτητα στις ανούσιες προσωπικές ιστορίες των ηρώων, ενεπλάκησαν χωρίς λόγο κι άλλοι ήρωες και οι εικόνες...
Πάντα αιχμαλωτίζομαι από την ιδέα της εξύμνησης κάποιου που η ζωή του περιστρέφεται γύρω από τους θανάτους άλλων, του οποίου η «απασχόληση» είναι να κλέβει από αυτούς που δεν έχουν λόγο σε τίποτα. Αυτό που εννοώ είναι ότι ο ήρωάς μας δεν είναι εκεί για να αποδώσει δικαιοσύνη ή ακόμα και για κάποιο μεγάλο σκοπό, είναι απλά ένας μικροαπατεώνας που τυγχάνει να είναι πιο συνηθισμένος...
Η Ψυχή και το Σώμα (2017)
Ποιος θα πίστευε ότι οι σκηνές δύο ελαφιών, που κινούνται αργά μέσα από ένα χιονισμένο δάσος, θα μπορούσαν να είναι τόσο σημαντικές; Εκτός από τα όμορφα πλάνα της φύσης, υπάρχει ένα ιδιαίτερο νόημα σε αυτές, όταν αποδεικνύεται ότι και οι δύο πρωταγωνιστές ονειρεύονται οτι είναι ελάφια. Αυτή είναι η μαγεία του κινηματογράφου: να δίνει στις εικόνες ένα βαθύτερο συναισθηματικό νόημα...