Από τις φορές που αναρωτιέσαι γιατί βλέπεις κάποια ταινία. Το θέμα δημοφιλές και γνωστό, αλλά ο Γκοτζίλα ελαφρώς παραποιημένος, οι Μπρόντερικ και Ρενό απλά υπάρχουν. Τα εφέ ικανοποιητικά για το 1998 αλλά τα υπόλοιπα είναι για κλάμματα. Ξεκινώντας από νωρίς με τα τεράστια γελοία ίχνη του Γκοτζίλα στο έδαφος και τους ανόητους διαλόγους του Κέβιν Νταν με τον Μπρόντερικ. Ένα ρομάντσο...
Προφανώς ο τίτλος παραπέμπει στο γνωστό σύνδρομο της Στοκχόλμης όπου τα θύματα απαγωγών αναπτύσσουν κάποια συμπάθεια προς τους απαγωγείς τους. Δεν μπορώ να πω ότι η ταινία ήταν κακή αλλά είχε κάποια λογικά κενά και κυρίως το ερώτημα πως δεν βρήκε κάποιο τρόπο η Τερέζα πάλμερ να διαφύγει από το σπίτι στο οποίο ήταν περιορισμένη, καθώς και το όχι τόσο ξεκάθαρο τέλος του απαγωγέα....
Greyhound: Η Μάχη του Ατλαντικού (2020)
Καλή παραγωγή, με αρκετή ένταση, πολύ ενδιαφέρουσα αναπαράσταση μιας μάχης στη θάλασσα, αν και δεν είμαι σίγουρος πόσο ρεαλιστική και ακριβής ήταν (αυτά τα γερμανικά υποβρύχια ήθελαν πολύ να πολεμούν πάνω από το νερό, σωστά; ) Το κύριο ζήτημά μου: Ήταν σαν ένα ντοκιμαντέρ, πολύς χρόνος μάχης αλλά όχι αρκετό ανθρώπινο δράμα. Δεν υπήρχε χρόνος για να αναπτυχθούν χαρακτήρες ή ακόμη...