Μία πολύ δραματική και στενάχωρη ιστορία με την Αντζελίνα Τζολί σε έναν επίσης πολύ δραματικό και νωχελικο ρόλο. Η ταινία διαδραματίζεται στο Λος Άντζελες της δεκαετίας του 20 και αφορά έναν κατά συρροή δολοφόνο και μία περίεργη υπόθεση απαγωγών παιδιών. Σε γενικές γραμμές η ταινία είναι καλή χωρίς όμως κάτι ιδιαίτερο ούτε από πλευράς ερμηνείας ούτε από θέμα πλοκής. Κλασσικό δράμα...
Ο φτωχός παλιός καλός Al Pacino έχει περάσει την εποχή που μεσουρανούσε και ο Karl Urban δεν πάει παρακάτω. Η υποκριτική ήταν οριακά αποδεκτή, η ιστορία ήταν πεζή, χωρίς αγωνία και όχι πολύ έξυπνη αν και προσπάθησε τόσο σκληρά να είναι ... ω, και το τέλος - εδώ τι να πούμε - αλλά ο σκηνοθέτης έχει προφανώς αυταπάτες μεγαλοπρέπειας αν νομίζει ότι θα υπάρξει ένα Το Παιχνίδι του Δολοφόνου...
Ο Στρίγγλος που Έγινε Αρνάκι (1968)
Εδώ μιλάμε για μία κλασσική κωμωδία του παλιού καλού ελληνικού κινηματογράφου που όσες φορές και να τη δεις, πάντα είναι το ίδιο ευχάριστη και διασκεδαστική όπως την πρώτη φορά! Αξέχαστες ερμηνείες, αξέχαστες ατάκες, αξέχαστο το σπίτι του κυρίου Πετροχείλου και αξέχαστη η μουσική του Γιώργου Κατσαρού. Είναι τόσο κρίμα να βλέπουμε τέτοιες αξιόλογες ταινίες που γυρίστηκαν 50 χρόνια...