Ποιος θα πίστευε ότι οι σκηνές δύο ελαφιών, που κινούνται αργά μέσα από ένα χιονισμένο δάσος, θα μπορούσαν να είναι τόσο σημαντικές; Εκτός από τα όμορφα πλάνα της φύσης, υπάρχει ένα ιδιαίτερο νόημα σε αυτές, όταν αποδεικνύεται ότι και οι δύο πρωταγωνιστές ονειρεύονται οτι είναι ελάφια. Αυτή είναι η μαγεία του κινηματογράφου: να δίνει στις εικόνες ένα βαθύτερο συναισθηματικό νόημα...
Αν περιμένετε να δείτε την κλασική ιστορία του Νώε με τη Κιβωτό έτσι όπως τη γνωρίζουμε όλοι, θα απογοητευθείτε. Τα μόνα που τη θυμίζουν είναι τα ονόματα και η κιβωτός. Όλα τα υπόλοιπα είναι ευφάνταστες αλλά όχι πετυχημένες προσθήκες που μάλλον αποπροσανατολίζουν παρά κρατάνε το ενδιαφέρον του θεατή. Τέρατα, προσωπικές ίντριγκες και φανταστικές μάχες επιστρατεύτηκαν για να γεμίσουν...
Αττίλας, ο Κατακτητής (2001)
Το Χόλιγουντ κατακρεουργώντας την ιστορία μας παρουσιάζει ακόμα μια φορά τον ατάλαντο Τζεράρντ Μπάτλερ στον ρόλο ενός ιστορικού ήρωα, αυτή τη φορά ως τον Ούνο βασιλιά του 5ου αιώνα μ.Χ. Καμία αληθοφάνεια σε όλα τα επίπεδα, από τα κοστούμια μέχρι τους διαλόγους. Εντάξει, μια ακόμα παραγωγή για το Box Office, αλλά γιατί τον Τζεράρντ Μπάτλερ;;; Γιατί;;;