Μια ταινία μπορεί να αφήσει αισθήματα με πολλούς τρόπους - χαρά, λύπη, έκπληξη ή οτιδήποτε άλλο - αλλά ο κοινός παρονομαστής των καλών είναι ότι όταν σβήνουν τα φώτα, νιώθεις ικανοποιημένος, οτι άξιζε το ταξίδι. Δεν ένιωσα όμως έτσι όταν τελείωσε η ταινία. Ναι, το νόημα το πιάσαμε: ένας ντετέκτιβ που ασχολείται με μια υπόθεση δολοφονίας μπορεί να αποκτήσει εμμονή. Είναι το βάρος...
Το Μέσα στον Κυκλώνα δεν ήταν μια ταινία για την οποία περίμενα πολλά. Ήθελα απλώς να διασκεδάσω βλέποντας τεράστιους ανεμοστρόβιλους να καταστρέφουν τα πάντα στο πέρασμά τους. Και αυτό είναι που πήρα ως επί το πλείστον σε αυτή την ταινία. Τα πρώτα 15 λεπτά αυτής της ταινίας ήταν πραγματικά άσχημα, ο διάλογος ήταν φρικτός, οι χαρακτήρες ήταν ενοχλητικοί και η πλοκή ήταν εντελώς...
Δεν Έχω Ξεχάσει το Περσινό Καλοκαίρι (1998)
Γιατί κάθε φορά που υπάρχει μια νέα επιτυχημένη ταινία, θα πρέπει μετά από λίγο να κάνουν μια συνέχεια της; Το "Δεν έχω ξεχάσει το περσινό καλοκαίρι" επαναλαμβάνει σχεδόν τα πάντα από το πρωτότυπο, συν/πληνκάποια μέλη του καστ. Ελπίζω απλώς να μην κάνουν άλλη μια ταινία του στυλ "Ξέρω τι έκανες". Όχι μόνο δεν υπάρχει τίποτα που μπορούν να προσθέσουν στην ιδέα, αλλά και ο τίτλος...