Πιθανότατα είναι η πιο αστεία ταινία που έχω δει εδώ και πολύ καιρό. Έχει όλα τα βασικά συστατικά μιας παραδοσιακής βαρετής αστυνομικής κωμωδίας: Ένας λευκός ιρλανδός αστυνομικός συνεργάζεται με έναν αφροαμερικανό αστυνομικό, ναρκωτικά, δολοφονίες, διαφθορά και ούτω καθεξής, αλλά ο σκηνοθέτης JM McDonagh μεταφέρει το είδος σε ένα νέο επίπεδο. Από την αρχή μέχρι το τέλος, κάθε σκηνή...
Εδώ μιλάμε για μία κλασσική κωμωδία του παλιού καλού ελληνικού κινηματογράφου που όσες φορές και να τη δεις, πάντα είναι το ίδιο ευχάριστη και διασκεδαστική όπως την πρώτη φορά! Αξέχαστες ερμηνείες, αξέχαστες ατάκες, αξέχαστο το σπίτι του κυρίου Πετροχείλου και αξέχαστη η μουσική του Γιώργου Κατσαρού. Είναι τόσο κρίμα να βλέπουμε τέτοιες αξιόλογες ταινίες που γυρίστηκαν 50 χρόνια...
Πολιορκία στην Οδό Λιπέρτη (2019)
Η ταινία ξεκινά καλά, με ένα θέμα όχι πρωτότυπο, αλλά ίσως το πρώτο στον ευρύτερο ελληνικό κινηματογράφο. Η ιστορία συνηθισμένη (όπως στο Επίθεση στη Γουόλ Στριτ) με μια κατάσταση ομηρίας και τέλος μάλλον προβλέψιμο και ατυχές. Η ατμόσφαιρα είναι καλή και οι προσδοκίες του τηλεθεατή είναι πολλές, αλλά κρατάν λίγο. Η εμφάνιση της αστυνομίας σηματοδοτεί για μένα το ουσιαστικό τέλος...