Βρετανικό, αρχικά χαζό φαινομενικά, χιούμορ όσο δε παίρνει! Αυτό είναι το βασικό στοιχείο της ταινίας, που θα κάνει τον θεατή ή να τη λατρέψει ή να τη κλείσει τα πρώτα τρία λεπτά! Εγώ ανήκω στη πρώτη κατηγορία καθώς λάτρεψα και το χιούμορ και τους απίστευτα έξυπνους διαλόγους του Τζόνι Ντεπ. Η ταινία είναι άριστα σκηνοθετημένη σε μαγευτικούς εσωτερικούς και εξωτερικούς χώρους της...
Ένα τίποτα με μόνο τηλεοπτικό κοινό που να μπορεί να την δει, το αμερικάνικο. Κι ενώ η αρχή φαίνεται ενδιαφέρουσα, η εξέλιξη προδίδει τη ταινία καθώς κινείται σε καταστάσεις που ΔΕΝ μας ενδιαφέρουν. Και δεν μας ενδιαφέρουν γιατί εντάξει, δεν είναι και τόσο σημαντικό ένα τέτοιο πείραμα για να μάθουμε και τα αποτελέσματα. Ίσως ο μόνος λόγος που τη δίνει κάποια βαρύτητα είναι οτι αναφέρεται...
Ναυμαχία (2012)
Η Ναυμαχία ή αλλιώς, όταν ο κινηματόγραφος παύει να είναι τέχνη και γίνεται παιχνίδι. Να πούμε για το ταλέντο της Ριάνα; Να πούμε για τον καπετάνιο Λίαμ Νίσον; Για το σενάριο; Ως μοναδική πρωτοτυπία - ίσως άστοχη - είναι η μεταφορά του ομώνυμου παιχνιδιού στη μεγάλη οθόνη , την οποία δε μπορούμε να χειροκροτήσουμε. Τα γραφικά είναι καλά για το 2010, αλλά τίποτα άλλο. Ακόμα μια ταινία...