Το "Μια Ενοχλητική Αλήθεια" του Davis Guggenheim του 2006 ήταν μια αποτελεσματική άσκηση ευαισθητοποίησης, εστιάζοντας στις "διαφάνειες" του Αλ Γκορ, όπως τις ονομάζει, στην πραγματικότητα της κλιματικής αλλαγής. Έντεκα χρόνια μετά, η συνέχεια εντείνει την κρίση: είναι περιττό να πούμε ότι καθώς το χρονοδιάγραμμα του ντοκιμαντέρ προσεγγίζει το παρόν, το φάσμα του Trump αναδύεται...
Ξεκινάω λοιπόν το ζάπινγκ χθες στην τηλεόραση από το Star. Μαχητές των δρόμων 5 λέει και λέω να ρίξω μία ματιά. Κυριολεκτικά στο πρώτο λεπτό της ταινίας ένα λεωφορείο πέφτει πάνω σε ένα συμβατικό αυτοκίνητο και αντί να διαλυθεί το αυτοκίνητο, ντελαπάρει το λεωφορείο και κάνει και καμιά δεκαριά σβούρες. Σοβαρολογείτε;;; Επόμενη στάση ΣΚΑΪ, έχει οι Άγγελοι Του Τσάρλι: Δράση πέρα...
Ηφαίστειο (1997)
Μία από τις πιο ασυναγώνιστα βαρετές και αδιάφορες ταινίες καταστροφών που έχει δει ποτέ ο κινηματογράφος. Κάνει την ομολογουμένως μέτρια και προβλέψιμη αντίστοιχη ταινία ηφαιστείου - το Η Κορυφή του Δάντη - να μοιάζει με αριστούργημα. Η ίδια η ιστορία είναι αδύναμη και όλες οι αμερικανικές ανοησίες και τα κλισέ του Χόλιγουντ σε κάνουν να αναρωτιέσαι γιατί σπαταλάς τον χρόνο σου...