Από τις φορές που αναρωτιέσαι γιατί βλέπεις κάποια ταινία. Το θέμα δημοφιλές και γνωστό, αλλά ο Γκοτζίλα ελαφρώς παραποιημένος, οι Μπρόντερικ και Ρενό απλά υπάρχουν. Τα εφέ ικανοποιητικά για το 1998 αλλά τα υπόλοιπα είναι για κλάμματα. Ξεκινώντας από νωρίς με τα τεράστια γελοία ίχνη του Γκοτζίλα στο έδαφος και τους ανόητους διαλόγους του Κέβιν Νταν με τον Μπρόντερικ. Ένα ρομάντσο...
Υπεροχη ταινια που αγγιζει ευαίσθητες χορδες σε μια περιοδο αλλεπαλληλων πιεσεων πανταχοθεν. Υμνει την σπουδαιοτητα του απλου ως παιξιμο, ως εικονα. Στελνει αβιαστα πολλα μηνυματα στον "εσωτερικο σκληρό" μας. Ο θεος προερχεται απο το αγνο και εμπεριεχεται σε καθετι αγνο, το ζευγαρι οταν βαδιζει πνευματικα συμπορευεται ως το τελος, η αμφισβητηση εντοπιζεται ακομη και στον ιδιο τον...
Μετά τη Λουτσία (2012)
Η δεύτερη σημαντικότερη συνεισφορά του Μεξικού στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου των Καννών του 2012 είναι μια ασυνήθιστα καλή δήλωση του Μεξικού κατά του εκφοβισμού με έναν πειραματικό τρόπο, σε σκηνοθεσία του Michel Franco. Μπορεί να υποστηρίξετε ότι οι καταστάσεις που εξελίσονται εδώ φτάνουν στο άκρο αλλά ο κινηματογράφος έχει την ικανότητα να χρησιμοποιεί αυτό το μαγικό εργαλείο μόνο...