Από τις φορές που αναρωτιέσαι γιατί βλέπεις κάποια ταινία. Το θέμα δημοφιλές και γνωστό, αλλά ο Γκοτζίλα ελαφρώς παραποιημένος, οι Μπρόντερικ και Ρενό απλά υπάρχουν. Τα εφέ ικανοποιητικά για το 1998 αλλά τα υπόλοιπα είναι για κλάμματα. Ξεκινώντας από νωρίς με τα τεράστια γελοία ίχνη του Γκοτζίλα στο έδαφος και τους ανόητους διαλόγους του Κέβιν Νταν με τον Μπρόντερικ. Ένα ρομάντσο...
Η ταινία ήταν ατέλειωτη και βαρετή. Κινούνταν αργά, είχε πολλά άχρηστα flashbacks και μπορώ να πω οτι μόνο το 10% του χρόνου ήταν ενδιαφέρουσα. Αδιάφοροι και οι χαρακτήρες πλην του Kovachs και του Comedian, που όμως δεν ήταν αρκετoί για να κάνουν τη διαφορά. Ο Dr Manhattan ήταν μάλλον ένας κακός χαρακτήρας, αποσυνδεδεμένος από τον κόσμο αλλά και από τους θεατές. Οι σκηνές δεν πρόδιδαν...
Η Γέφυρα των Κατασκόπων (2015)
Αν αγαπάτε το εσπιονάζ, θα λατρέψετε τη ταινία. Ωραίο το κλίμα, πρωτότυπο το σενάριο, χωρίς φανταχτερά ονόματα, με την εγγύηση του Στίβεν Σπίλμπεργκ. Γερασμένος ο Τομ Χανκς, πλην ωριμότερος, επικρατεί στη σκηνή στο ρόλο του δικηγόρου-απεσταλμένου. Ο πράκτορας της KGB Ρούντολφ, πήρε τελικά το όσκαρ, όχι όμως και ο Χανκς. Αξίζει να τη δείτε για πολλούς λόγους