Να ξεκινήσουμε ανάποδα, λέγοντας πως η ταινία είναι πάρα πολύ καλή σε όλα της. Περιληπτικά, μετά το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, ένα ζευγάρι Βρετανών πάει να μείνει στη Γερμανία, στο σπίτι ενός Γερμανού, του οποίου το σπίτι έχει επιταχθεί. Εκεί δημιουργείται μια απροσδόκητη σχέση της Βρετανής γυναίκας με τον Γερμανό. Το πιο δυνατό σημείο της ταινίας , είναι μακράν οι ερμηνείες....
Ο φτωχός παλιός καλός Al Pacino έχει περάσει την εποχή που μεσουρανούσε και ο Karl Urban δεν πάει παρακάτω. Η υποκριτική ήταν οριακά αποδεκτή, η ιστορία ήταν πεζή, χωρίς αγωνία και όχι πολύ έξυπνη αν και προσπάθησε τόσο σκληρά να είναι ... ω, και το τέλος - εδώ τι να πούμε - αλλά ο σκηνοθέτης έχει προφανώς αυταπάτες μεγαλοπρέπειας αν νομίζει ότι θα υπάρξει ένα Το Παιχνίδι του Δολοφόνου...
10η Μέρα (2012)
Συγκλονιστική ταινία που στοιχειώνεται από την αλήθεια ενός πραγματικού ντοκιμαντέρ αλλά χρησιμοποιώντας κανονικούς, αν και ερασιτέχνες, ηθοποιούς στους ρόλους των μεταναστών. Που για να σωθούν αποφασίζουν να μπουν στο μαρτύριο ενός εξαιρετικά επικίνδυνου ταξιδιού. Ταξιδιού που τους οδηγεί αντί για την σωτηρία, σε μια απείρως χειρότερη μοίρα.