Ο φτωχός παλιός καλός Al Pacino έχει περάσει την εποχή που μεσουρανούσε και ο Karl Urban δεν πάει παρακάτω. Η υποκριτική ήταν οριακά αποδεκτή, η ιστορία ήταν πεζή, χωρίς αγωνία και όχι πολύ έξυπνη αν και προσπάθησε τόσο σκληρά να είναι ... ω, και το τέλος - εδώ τι να πούμε - αλλά ο σκηνοθέτης έχει προφανώς αυταπάτες μεγαλοπρέπειας αν νομίζει ότι θα υπάρξει ένα Το Παιχνίδι του Δολοφόνου...
Μου πήρε κάμποσο καιρό για να καταλήξω πως πρόκειται για την ευφυέστερη παιδική ταινία που έχω δει. Πανέξυπνοι διάλογοι, πανέξυπνο σενάριο και πανέξυπνο χιούμορ - κάποια από αυτά είναι λίγο δύσκολο να τα "πιάσει" ένα παιδί 10 ετών - ακόμα και με την ελληνική μετάφραση σε μια παραγωγή της Warner Bros που δεν υστερεί σε τίποτα σε σχέση με τους γίγαντες Disney και Pixar. Πιστεύω λοιπόν...
Ο Εξολοθρευτής (1984)
I love 80's... Ταινία που άφησε ιστορία, για τόσους πολλούς λόγους. Μετά το Κόναν ο Εξολοθρευτής και το Κόναν ο Βάρβαρος, ο Άρνολντ Σβαρτσενέγκερ πρωταγωνιστεί στη πρώτη του πραγματικά διάσημη ταινία σε σκηνοθεσία του μετρ του είδους, του Τζέιμς Κάμερον. Η ταινία πρωτοπορεί για την εποχή. Ακόμα και στα οπτικά εφέ, αν εξαιρέσουμε τη σκηνή που βγάζει το μάτι του μπροστά στον καθρέφτη...