Είναι απίστευτο πόσο κακό είναι αυτό το ριμέικ. Αν έχετε δει το γνήσιο "Οι γαμπροί της Ευτυχίας" του 1962 με τους Γεωργία Βασιλειάδου, τον Βασίλη Αυλωνίτη και τον Νίκο Ρίζο, θα απορείτε πως αυτή εδώ η ταινία έφτασε στη τηλεόρασή μας. Αν και παρακολουθεί στενά το πλαίσιο της αρχικής ταινίας, φαίνεται συνεχώς σαν οι ηθοποιοί να διαβάζουν απλώς τα λόγια τους, χωρίς κανένα συναίσθημα....
Η ταινία έχει ενδιαφέρον εάν την προσεγγίσει ο θεατής με τα μάτια ενός ανθρώπου που ενδιαφέρεται για τον τρόπο με τον οποίο αλληλεπιδρούν τα συστήματα. Ωστόσο θα ήθελα περισσότερο βάθος στα δρώμενα ανάμεσα στην οικογένεια και στην σκιαγράφηση των χαρακτήρων. Η κόρη με την ψυχική διαταραχή φέρει αλλαγές και ανατρέπει δυναμικά που είναι δυσλειτουργικά και δεν πρέπει να προσεγγίζεται...
Το Κόκκινο Σπουργίτι (2018)
Το Κόκκινο Σπουργίτι δεν είναι αυτό που φαίνεται και αυτό είναι πραγματικά καλό. Επανενωμένη με τον σκηνοθέτη Φράνσις Λόρενς, η Τζένιφερ Λόρενς φέρνει την πρωταρχική δύναμη σε αυτό το κρύο και σκληρό θρίλερ. Δεν είναι μια ταινία δράσης, καθώς δεν έχει σχεδόν καμία ροή δράσης, αλλά είναι ένα έξυπνο και μελετημένο πολιτικό δράμα. Είναι μία από αυτές τις λίγες ενδιαφέρουσες περιπτώσεις...