Εδώ μιλάμε για μία κλασσική κωμωδία του παλιού καλού ελληνικού κινηματογράφου που όσες φορές και να τη δεις, πάντα είναι το ίδιο ευχάριστη και διασκεδαστική όπως την πρώτη φορά! Αξέχαστες ερμηνείες, αξέχαστες ατάκες, αξέχαστο το σπίτι του κυρίου Πετροχείλου και αξέχαστη η μουσική του Γιώργου Κατσαρού. Είναι τόσο κρίμα να βλέπουμε τέτοιες αξιόλογες ταινίες που γυρίστηκαν 50 χρόνια...
Στην αρχή, ας πούμε τα πρώτα 10 λεπτά, η ταινία φάνηκε να είναι αρκετά υποσχόμενη και πραγματικά σκέφτηκα εκείνη τη στιγμή οτι ο Bautista μπορεί όπως ο Stone Austin ή ο «Rock» να γίνει ο επόμενος σταρ του σινεμά που ξεκινά από το WWE. Αλλά μετά από δέκα λεπτά, συνειδητοποίησα ότι ήταν μια πολύ βαρετή ταινία λόγω ενός πολύ αδύναμου σεναρίου, στοιχειώδους επιπέδου, τόσο βαρετό, τόσο...
Μετά (2019)
Παρά τη προβλέψιμη ιστορία και τον κλισέ ρομαντισμό, μετά από ώρα και σε μεγάλο βαθμό χάρη στην εμφάνιση του νεαρού αστεριού της Josephine Langford, η ταινία θα σταθεί όρθια. Καθώς η Tessa, η Langford δηλαδή, εμφανίζεται σχεδόν σε κάθε σκηνή και με την κάμερα να βρίσκεται συνεχώς στο πρόσωπό της, μεταδίδει ένα ειλικρινές μείγμα αυτοσυγκράτησης και πείνας για νέες εμπειρίες, εμπιστοσύνης...