Πάντα βάζω κανόνα να κάνω κριτική μόνο όταν τελειώσει μια σειρά ή μια ταινία. Σε αυτήν την περίπτωση, ξεκίνησα περίπου σαράντα λεπτά, για έναν μόνο λόγο: βαρέθηκα απίστευτα. Λατρεύω την πρωτότυπη Blade Runner του 1982, και παρόλο που μια ταινία πίστευα ότι δεν χρειαζόταν ποτέ συνέχεια, ήμουν ανοιχτός σε αυτή την εκδοχή και πίστευα ότι η βασική ιστορία αυτής της ταινίας ήταν αρκετά...
Το θέμα με τις ιστορίες αυτές είναι ότι είναι ιδανικές για επαναφορές ηρώων και χιούμορ... αλλά όχι ιδανικές για σοβαρές πλοκές ή χαρακτήρες. Εν πάση περιπτώσει, μου άρεσε να βλέπω τους παλιούς χαρακτήρες να επιστρέφουν και να μας διασκεδάζουν, αλλά αυτή ήταν η λιγότερο αγαπημένη μου από τις spiderman ταινίες της Marvel. Οι προηγούμενες ιστορίες, ειδικά οι πρώτες, λειτούργησαν καλά...
Η Νύφη το 'σκασε (1999)
Πόσο χαζός πρέπει να είναι κάποιος ώστε να θέλει να παντρευτεί κάποια που κατά εξακολούθηση θέλει να αποφύγει το γάμο; Αδίκως προσπαθούν οι συντελεστές της ταινίας να μας πείσουν ότι πρόκειται για μία αξιόλογη ρομαντική κωμωδία. Αν και το σενάριο μπορεί να θεωρηθεί πρωτότυπο, οι σκηνές οι διάλογοι και κυρίως οι δύο πρωταγωνιστές απλά συμμετέχουν σε κάποιο επεισόδιο μιας σαπουνόπερας....