Μια ταινία του Clint Eastwood είναι μερικές φορές το μόνο που χρειάζεται για να θυμόμαστε πόσο αγαπάμε τον υπέροχο κινηματογράφο και αυτό ισχύει ιδιαίτερα σε αυτήν την περίπτωση. Είναι η πραγματική ιστορία ενός 80χρονου βετεράνου πολέμου, ο οποίος, καθώς βρίσκεται χωρίς τα προς το ζην, καταφέρνει να εργαστεί για ένα μεξικάνικο καρτέλ ναρκωτικών και καταλήγει να μεταφέρει κοκαΐνη...
Προφανώς ο τίτλος παραπέμπει στο γνωστό σύνδρομο της Στοκχόλμης όπου τα θύματα απαγωγών αναπτύσσουν κάποια συμπάθεια προς τους απαγωγείς τους. Δεν μπορώ να πω ότι η ταινία ήταν κακή αλλά είχε κάποια λογικά κενά και κυρίως το ερώτημα πως δεν βρήκε κάποιο τρόπο η Τερέζα πάλμερ να διαφύγει από το σπίτι στο οποίο ήταν περιορισμένη, καθώς και το όχι τόσο ξεκάθαρο τέλος του απαγωγέα....
Ευτυχία (2019)
Βγηκαμε απο την αιθουσα του κινηματογράφου ολοι με εναν κομπο στον λαιμο. Κατα την διαρκεια της ταινιας τα συναισθήματα ειχαν σκαμπανεβασματα. Στην μια φαση θα μας εβλεπες ολους να κλαίμε (σίγουρα και με υπολοιπα απο προσωπικες μας στιγμές) και στην αλλη φάση να πεθαίνουμε απο τα γελια. Απίστευτη ερμηνεία απο ολους τους ηθοποιούς!!! (Μας επαιζαν στο μικρο τους δαχτυλακι) Αλλα αξιέπαινη...