Εδώ μιλάμε για μία κλασσική κωμωδία του παλιού καλού ελληνικού κινηματογράφου που όσες φορές και να τη δεις, πάντα είναι το ίδιο ευχάριστη και διασκεδαστική όπως την πρώτη φορά! Αξέχαστες ερμηνείες, αξέχαστες ατάκες, αξέχαστο το σπίτι του κυρίου Πετροχείλου και αξέχαστη η μουσική του Γιώργου Κατσαρού. Είναι τόσο κρίμα να βλέπουμε τέτοιες αξιόλογες ταινίες που γυρίστηκαν 50 χρόνια...
Εξαιρετική ταινία για λίγους. Ενδιαφέρουσα πλοκή που κρατάει αμείωτο ενδιαφέρον στον θεατή. Ο τζονι ντεπ όπως πάντα εξαιρετικός και από τη στιγμή που ο σκηνοθέτης είναι ο Πολάνσκι η ταινία είναι εγγύηση. Το τέλος ο σκηνοθέτης το άφησε να ερμηνευτεί από τους θεατές και δεν ήταν ξεκάθαρο, ωστόσο ήταν ανατρεπτικό. Ο συνδιασμος της μουσικής, των ερμηνειών και της πλοκής ήταν το κάτι...
Η Κόρη του Ράιαν (1970)
Για μενα η ταινια υπηρξε ποιητικη ονειρικη με υπεροχες εικονες απο θαλασσα και μεσα σε αυτη τη αμμουδια η πρωταγωνηστρια να περπατα ψαχνωντας για κοχυλια η την αλλαγη της ζωης της . Οι ανθρωποι της εποχης το επαρχιακο περιβαλον του χωριου η πληξη ενος γαμου και ο ερχομος του ερωτα μεσα σε γαλαζιο τουλι που στη συνεχεια βλεπουμε να φευγουν τα χρωμματα και να ερχεται η πραγματικοτητα...