Πρόκειται για μια πολύ ενδιαφέρουσα ταινία που δίνει στον Viggo Mortensen την ευκαιρία να λάμψει ως σκηνοθέτης και ακόμη περισσότερο επιτρέπει στον Lance Henrikson να λάμψει ως ηθοποιός, γιατί στο τέλος, ο Lance κλέβει την παράσταση ως τον άξεστο πατέρα που καταρρέει από τα γηρατειά, αλλά τα 2 μεγάλα παιδιά του δείχνουν υπομονή και ανοχή μαζί του. Όπως πολλές ταινίες στις μέρες...
Μετα δυσκολίας μπορώ να χαρακτηρίσω την ταινία οικογενειακή, αφού το σενάριο πείθει ηλικίες με μονοψήφιο νούμερο. Ούτε και ο προφανής συμβολισμός της κούκλας πείθει. Προφανώς στην Αμερική το μοτίβο δουλεύει, αφού πληρώθηκαν τόσα μεγάλα ονόματα για να συμμετέχουν. Θα την έβλεπα μόνο παραμονή Χριστουγέννων το μεσημέρι με τη μικρή μου κόρη στα πρόθυρα ύπνου. Τίποτα παραπάνω
Αρπακτικά Πτηνά και η Φαντασμαγορική Χειραφέτηση της Χάρλει Κουίν (2020)
Η Margot Robbie είναι αρκετά καλή ως Harley Quinn, ωστόσο, ακόμη και με αυτό, η ταινία είναι ένα βήμα πριν από το απόλυτα κακό. Η πλοκή είναι αδιάφορη, ο διάλογος είναι φρικτός, οι χαρακτήρες εκτός από τον Harley Quinn είναι άνευ σημασίας και βασικά οι παραγωγοί αδιαφορούν για τους οπαδούς των κόμικς. Υπήρχαν λίγες αστείες σκηνές και μερικές καλές σκηνές μάχης, αλλά αυτό δεν αλλάζει...