Με το πλεόνασμα μετα-αποκαλυπτικών ταινιών που υπάρχει στον σημερινό κινηματογράφο, ο Δρόμος κάνει αυτό που πολύ λίγες ταινίες σε οποιοδήποτε είδος φαίνονται ικανές να κάνουν. Εδώ πρόκειται για μια ταινία που με τη δική της διορατικότητα αποτυπώνει τον ρεαλισμό της φρίκης ενός ολοκαυτώματος, συνδυάζοντας το απόλυτα χειρότερο δυνατό μέλλον με τα πιο βαθιά όμορφα ανθρώπινα χαρακτηριστικά...
Πολύ καλή για ελληνική παραγωγή (όπως και το Μικρά Αγγλία του ίδιου σκηνοθέτη άλλωστε) και από πλευράς ηθοποιών αλλά και σκηνοθεσίας. Το σενάριο φυσικά διασκευασμένο στα μέτρα μιας εν δυνάμει εμπορικής ταινίας. Προσωπικά βρίσκω ακατάλληλη τη χρήση του συγκεκριμένου ηθοποιού ως Γερμανό λοχαγό (όχι από πλευράς ερμηνείας, κυρίως δεν μας πείθει εμφανισιακά για Γερμανός) και κάπως μη...
Δέκα Δολοφόνοι για τον Ντετέκτιβ Μάρλοου (1975)
Το Δεκα Δολοφονοι για τον Ντετεκτιβ Μαρλοου είναι μια μεγάλη γιορτή της απόλυτης πρωτοτυπίας του Ρόμπερτ Μίτσαμ. Αναγγέλλει επίσης την άφιξη του Ντικ Ρίτσαρντς ως υποσχόμενου νέου αμερικανικού σκηνοθέτη. Την ημέρα που το είδα, βρήκα τον εαυτό μου να περιγράφει ατάκες από σκηνές σε φίλους Είναι πράγματι, η πιο υποβλητική από όλες τις αστυνομικές ταινίες που γυρίστηκαν αυτή την εποχή...