Επτά χρόνια μετά την επιτυχία της ταινίας Μικρά Αθώα Ψέμματα (Les Petits Mouchoirs) έρχεται η πολυαναμενόμενη συνέχεια και φαίνεται οτι άξιζε τον κόπο να περιμένουμε. Η επιτυχία της δεν είναι στην μάλλον προβλέψιμη πλοκή της, αλλά στη χημεία στην οθόνη, στους χαρακτήρες στους οποίους αναγνωρίζουμε τον εαυτό μας και τους φίλους μας και την εκπληκτική ζεστή ατμόσφαιρα που κάνει κάποιον...
Ειλικρινά δεν βλέπω κάποιο μυστήριο, δεδομένου ότι πολλά - πάρα πολλά - αποκαλύπτονται από την αρχή. Όλη η ένταση στεγνώνει. Δεν υπάρχει δράμα στο δράμα. Η μόνη έκπληξη είναι ότι κάθε αρσενικός ρόλος είναι κι ένας υποψήφιος δολοφόνος-απατεώνας. Ακόμη και η μια μοναδική μεγάλη έκπληξη αποκαλύπτεται πολύ πριν αποκαλυφθεί. Δεν υπάρχει καμία σκέψη για το σενάριο. Η πρώτη χαζή σκηνή...
Για τη Μικρή Σαμα (2019)
Αν μπορούσα να βάλω περισσότερο από 5 θα το έκανα. Το παρακολούθησα για πρώτη φορά απόψε και κατέληξα οτι πρόκειται για ένα εξαιρετικό ντοκιμαντέρ. Κρίμα που έχασε το Όσκαρ. Για ένα αριστούργημα 96 λεπτών που σε αφήνει άφωνο, πιθανόν θα κλαίτε στα 80 από αυτά. Δείτε κάτι τέτοιο και μετά σκεφτείτε για το αν πρέπει να παραπονιέστε για το πόσο κακή είναι η ζωή. Τίποτα δεν συγκρίνεται...