Η αλήθεια είναι ότι μία πολεμική ταινία έχει το κατάλληλο φόντο για να δείξει έντονα συναισθήματα και στιγμές. Πόνος, οργή, δυστυχία, γενναιότητα, ηθική, επιβίωση, όλα αυτά παλεύουν και στην πραγματικότητα αλλά και σε μία ταινία για να αποδοθεί το κλίμα του πολέμου. Η διαφορά είναι ότι στις περισσότερες σύγχρονες ταινίες, όπως και σε αυτή εδώ, όλα αυτά είναι καλογυαλισμένα, δηλαδή...
Μια ταινία με μικρό καστ της οποίας το μεγαλύτερο μέρος εξελίσεται στην έρημο με τους δύο πρωταγωνιστές, Σκηνοθετικά και σεναριακά δεν υπάρχει τίποτα αξιόλογο, παρόλα αυτά, η αγωνία για την έκβαση της ιστορίας κρατά το ενδιαφέρον. Το highlight της ταινίας είναι ο Μάικλ Ντάγκλας, πλούσιος και κακός που τελικά "χάνει" από τον αδύναμο, σε έναν συνηθισμένο γι αυτόν ρόλο
Φόνος στο Λευκό Οίκο (1997)
Έλεος πια με αυτές τις κακογραμμένες ταινίες δράσης του Γουέσλει Σνάιπς, ο οποίος έχει γίνει πάμπλουτος με τα χαμηλά στάνταρτνς του μέσου αμερικανού θεατή. Και πόσες φορές πια πρέπει να μας απασχολήσει η ζωή ενός αμερικανού προέδρου κάτω από τη σκέπη του Λευκού Οίκου; Προτιμήστε κάτι άλλο by far