Το Δεκα Δολοφονοι για τον Ντετεκτιβ Μαρλοου είναι μια μεγάλη γιορτή της απόλυτης πρωτοτυπίας του Ρόμπερτ Μίτσαμ. Αναγγέλλει επίσης την άφιξη του Ντικ Ρίτσαρντς ως υποσχόμενου νέου αμερικανικού σκηνοθέτη. Την ημέρα που το είδα, βρήκα τον εαυτό μου να περιγράφει ατάκες από σκηνές σε φίλους Είναι πράγματι, η πιο υποβλητική από όλες τις αστυνομικές ταινίες που γυρίστηκαν αυτή την εποχή...
Από τις χειρότερες ταινίες επιστημονικής φαντασίας που έχω δει. Η επιστημονική φαντασία περιορίζεται μόνο ως θεωρία καθώς οι σκηνές που την αφορούν είναι ελάχιστες. Το ίδιο και τα οπτικά εφέ. Το σενάριο από τη μία είναι μπερδεμένο από την άλλη πολυπαιγμένο και δε λέει και τίποτα. Τα δύο μεγάλα ονόματα της ταινίας Τζον Γκούντμαν και Βέρα Φαρμίγκα εμφανίζονται ελάχιστα. Οπωσδήποτε...
Πορφυρά Ποτάμια (2000)
Αυτό που μου έκανε μεγαλύτερη εντύπωση στην ταινία ήταν ο Ρενό να βρίσκεται στη σκιά του Κασέλ. Στα νιάτα του ο 2ος φαίνεται να επικρατεί στον ρόλο του πρωτάρη πλην cool αστυνομικού έναντι του παλαίμαχου, γηραιότερου αστυνομικού που υποδύεται ο Ρενό. Το σενάριο καλό αν και λίγο παρατραβηγμένο, είναι ο ορισμός του αστυνομικού θρίλερ. Εξαιρετική η σκηνοθεσία και φωτογραφία. Γενικά...