Δεν πρόκειται να μιλήσω για την ταινία ως ταινία γιατί κατά τη γνώμη μου είναι άσκοπο. Όλοι γνωρίζουμε την ιστορία. Επώδυνη, πικρή, μελαγχολική. Αυτό που δεν γνωρίζαμε, αυτό που δεν μπορούσαμε να φανταστούμε είναι αυτό που ήταν στο μυαλό του Joe Paterno. Τώρα έχουμε μια εύλογη, βαθιά ανθρώπινη εκδοχή της, στα μάτια του Al Pacino. Είδα έναν αξιοπρεπή άνθρωπο της γενιάς του να αντιμετωπίζει...
Μιλάμε για το απόλυτο τίποτα. Μια ηλίθια σε σενάριο ανώμαλη ταινία, πιθανόν για να κάνει εντύπωση ο σκηνοθέτης. Γεμάτο αηδιαστικές σκηνές οι οποίες δεν χρειάζονται και δεν καταλαβαίνω τον λόγο που είναι τόσο μα τόσο αηδιαστική. Να ήταν έαν splatter με zombie θα είχε νόημα. Οσκαρ βλακείας πραγματικά
Δια Πυρός και Σιδήρου (2004)
Αυτή η ταινία περιέχει το μόνο συστατικό που πρέπει να έχουν όλες οι ταινίες εκδίκησης και αυτό είναι το αληθινό συναίσθημα. Θλίψη, αγάπη, γέλιο, θυμός. Υπάρχουν τόσα πολλά συναισθήματα μέσα σε αυτή την ταινία. Από την αρχή μέχρι το τέλος αυτή η ταινία είναι απίστευτα σαγηνευτική. Η πλοκή στο χαρτί ακούγεται όπως τα συνηθισμένα σκουπίδια που πετιούνται κυρίως στους θεατές, αλλά...