Από τις φορές που αναρωτιέσαι γιατί βλέπεις κάποια ταινία. Το θέμα δημοφιλές και γνωστό, αλλά ο Γκοτζίλα ελαφρώς παραποιημένος, οι Μπρόντερικ και Ρενό απλά υπάρχουν. Τα εφέ ικανοποιητικά για το 1998 αλλά τα υπόλοιπα είναι για κλάμματα. Ξεκινώντας από νωρίς με τα τεράστια γελοία ίχνη του Γκοτζίλα στο έδαφος και τους ανόητους διαλόγους του Κέβιν Νταν με τον Μπρόντερικ. Ένα ρομάντσο...
Μια συνάντηση με μια ιδιαίτερη πόλη. Μια μετρημένη ματιά στην πολιτική, φυλετική και θρησκευτική μισαλλοδοξία μεταξύ Τουρκίας και Ελλάδας στη μεταπολεμική Κωνσταντινούπολη. Με εξαιρετικές γεύσεις, χρώματα, δυνατές παραδόσεις, με μια συγκινητική ιστορία αγάπης. Μια ταινία που γίνεται, σκηνή με σκηνή, μαγεία κι ένα ταξίδι πνεύματος σε ένα μέρος της Ευρώπης που διατηρεί προσεκτικά...
Απαγωγή στη Δαμασκό (2012)
Από τις λίγες πρόσφατες ταινίες της φοβερής Μαρίζα Τομέι. Το κλίμα της ταινίας διατηρεί την αγωνία μέχρι το τέλος. Πολύ συναίσθημα, πολλά ανοιχτά μέτωπα δράματος και η πολιτιστική προσέγγιση πετυχημένη, ρεαλιστική και όχι ακραία όπως ίσως εισπαρχθεί από κάποιους. Στα must των σινεφίλ σίγουρα