Το δράμα είναι υποτιμημένο, η ένταση είναι λεπτή και οι χαρακτήρες είναι και οι δύο ξεχωριστοί και πιστευτοί. Ειδική μνεία για την Κρίστεν Στιούαρτ, που καταφέρνει να είναι δώδεκα πράγματα ταυτόχρονα - τραγική αλλά όχι αξιολύπητη, δυνατή, γοητευτική, αστεία, ασυνήθιστα σέξι και χωρίς κανένα από τα κλισέ συσχετισμένο με οποιαδήποτε από τις διαβόητες ψυχικές ασθένειες του Χόλιγουντ....
Γιατί κάθε φορά που υπάρχει μια νέα επιτυχημένη ταινία, θα πρέπει μετά από λίγο να κάνουν μια συνέχεια της; Το "Δεν έχω ξεχάσει το περσινό καλοκαίρι" επαναλαμβάνει σχεδόν τα πάντα από το πρωτότυπο, συν/πληνκάποια μέλη του καστ. Ελπίζω απλώς να μην κάνουν άλλη μια ταινία του στυλ "Ξέρω τι έκανες". Όχι μόνο δεν υπάρχει τίποτα που μπορούν να προσθέσουν στην ιδέα, αλλά και ο τίτλος...
Τα Παιδιά Των Ανθρώπων (2006)
Τι να πρωτοθαυμάσει κανείς σε αυτή τη ταινία... Τον εξαιρετικό Κλάιβ Όουεν στη καλύτερη εποχή της μέχρι τώρα καριέρας του; Το απίστευτο (διασκευασμένο) σενάριο που έχει τα πάντα, από δράμα μέχρι επιστημονική φαντασία; Το καταπληκτικό μοντάζ με το καταπληκτικό μονόπλανο που διαδραματίζεται μέσα στο αυτοκίνητο; Σκηνοθεσία; Φωτογραφία; Ένα πραγματικό κινηματογραφικό έπος, ατυχές δυστυχώς...