Προφανώς ο τίτλος παραπέμπει στο γνωστό σύνδρομο της Στοκχόλμης όπου τα θύματα απαγωγών αναπτύσσουν κάποια συμπάθεια προς τους απαγωγείς τους. Δεν μπορώ να πω ότι η ταινία ήταν κακή αλλά είχε κάποια λογικά κενά και κυρίως το ερώτημα πως δεν βρήκε κάποιο τρόπο η Τερέζα πάλμερ να διαφύγει από το σπίτι στο οποίο ήταν περιορισμένη, καθώς και το όχι τόσο ξεκάθαρο τέλος του απαγωγέα....
Για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, η Τζούλιαν Μουρ έχει έναν σημαντικό σε βαρύτητα αλλά ασήμαντο σε παρουσία ρόλο. Πρωταγωνίστρια είναι η μικρή Μέιζι, η οποία είναι το επίκεντρο και κατευθύνει τα πάντα σεναριακά στη ταινία. Επίσης, μια ενδιαφέρουσα - αν και όχι ιδιαίτερα απρόβλεπτη - εξέλιξη είναι αυτή που σηματοδοτεί την ταινία και της δίνει ενδιαφέρον μέχρι το τέλος. Αξιοπρεπής...
Το Φονικό Καρτέλ (2011)
Δεν ενθουσιάστηκα. Είχε κάποια καλά σκηνοθετικά στοιχεία, αλλά για χιλιοστή φορά θα δείτε το κλασικό σενάριο Κολομβίας, ναρκωτικών, βίας και εγκλήματος. Το οτι βασίζεται σε αληθινά γεγονότα, δεν το αλλάζει σε κάτι (θετικό τουλάχιστον). Ατελείωτοι σκοτωμοί, καλοί και κακοί να παλεύουν για εκατομμύρια δολάρια, Αν κάτι αξίζει αυτό είναι η πλοκή του, η οποία είναι και ο μόνος λόγος...