Από τις φορές που αναρωτιέσαι γιατί βλέπεις κάποια ταινία. Το θέμα δημοφιλές και γνωστό, αλλά ο Γκοτζίλα ελαφρώς παραποιημένος, οι Μπρόντερικ και Ρενό απλά υπάρχουν. Τα εφέ ικανοποιητικά για το 1998 αλλά τα υπόλοιπα είναι για κλάμματα. Ξεκινώντας από νωρίς με τα τεράστια γελοία ίχνη του Γκοτζίλα στο έδαφος και τους ανόητους διαλόγους του Κέβιν Νταν με τον Μπρόντερικ. Ένα ρομάντσο...
Αυτή η ταινία έχει όμορφη οπτική για τους θεατές: τα κοστούμια και τα σκηνικά κόβουν την ανάσα και η κινηματογράφηση είναι εντυπωσιακή. Αλλά είχα κάποια ανάμεικτα συναισθήματα όταν τελείωσε κι αυτό οφειλόταν εν μέρει στο σενάριο, που κατά διαστήματα φαινόταν βαρετό, με επιφανειακούς διαλόγους και κάποια απότομα άλματα στο χρόνο, με τα οποία προσπάθησαν να ξεπεράσουν ανεπιτυχώς...
Ο Δρόμος (2009)
Με το πλεόνασμα μετα-αποκαλυπτικών ταινιών που υπάρχει στον σημερινό κινηματογράφο, ο Δρόμος κάνει αυτό που πολύ λίγες ταινίες σε οποιοδήποτε είδος φαίνονται ικανές να κάνουν. Εδώ πρόκειται για μια ταινία που με τη δική της διορατικότητα αποτυπώνει τον ρεαλισμό της φρίκης ενός ολοκαυτώματος, συνδυάζοντας το απόλυτα χειρότερο δυνατό μέλλον με τα πιο βαθιά όμορφα ανθρώπινα χαρακτηριστικά...