Πρόκειται για μια πολύ καλή αντιπολεμική ταινία και προφανώς η πιο διάσημη από όλες. Δείχνει πώς οι νέοι και αφελείς, υποβάλλονται σε πλύση εγκεφάλου για να πιστεύουν ότι κατά κάποιο τρόπο είναι καθήκον τους να σκοτώνουν και να πεθαίνουν. Μεγάλα λόγια όπως Πατρίδα, Κάιζερ, Θεός, Πατριωτισμός. Αλλά στο τέλος υπάρχει μόνο καταστροφή. Αυτό είναι το μάθημα που όλοι πρέπει να λάβουμε...
Ποιος θα πίστευε ότι οι σκηνές δύο ελαφιών, που κινούνται αργά μέσα από ένα χιονισμένο δάσος, θα μπορούσαν να είναι τόσο σημαντικές; Εκτός από τα όμορφα πλάνα της φύσης, υπάρχει ένα ιδιαίτερο νόημα σε αυτές, όταν αποδεικνύεται ότι και οι δύο πρωταγωνιστές ονειρεύονται οτι είναι ελάφια. Αυτή είναι η μαγεία του κινηματογράφου: να δίνει στις εικόνες ένα βαθύτερο συναισθηματικό νόημα...
Απαγωγή στη Δαμασκό (2012)
Από τις λίγες πρόσφατες ταινίες της φοβερής Μαρίζα Τομέι. Το κλίμα της ταινίας διατηρεί την αγωνία μέχρι το τέλος. Πολύ συναίσθημα, πολλά ανοιχτά μέτωπα δράματος και η πολιτιστική προσέγγιση πετυχημένη, ρεαλιστική και όχι ακραία όπως ίσως εισπαρχθεί από κάποιους. Στα must των σινεφίλ σίγουρα