Η ταινία ξεκινά καλά, με ένα θέμα όχι πρωτότυπο, αλλά ίσως το πρώτο στον ευρύτερο ελληνικό κινηματογράφο. Η ιστορία συνηθισμένη (όπως στο Επίθεση στη Γουόλ Στριτ) με μια κατάσταση ομηρίας και τέλος μάλλον προβλέψιμο και ατυχές. Η ατμόσφαιρα είναι καλή και οι προσδοκίες του τηλεθεατή είναι πολλές, αλλά κρατάν λίγο. Η εμφάνιση της αστυνομίας σηματοδοτεί για μένα το ουσιαστικό τέλος...
Ενώ βρήκα το "Η Διαδοχή" τρομακτικό - μια ταινία που έχει πολλά κοινά με αυτή εδώ - θα δίσταζα να περιγράψω το Μεσοκαλόκαιρο ως τέτοιο. Έχει κι αυτό το μερίδιό της σε μια φρικτή ιστορία, αλλά η πιο γήινη φύση της επικεντρώνεται στον τρόμο και τα συναισθήματα του ανθρώπου. Είναι μια από τις πιο εντυπωσιακές και καταθλιπτικές ταινίες τρόμου που έχω δει εδώ και πολύ καιρό. Το ξεκίνημα...
Ένας Γάτος που τον Έλεγαν Μπομπ (2016)
Ο ήρωάς μας, ένας νεαρός τοξικομανής στο στάδιο της απεξάρτησης, βρίσκει έναν γάτο ο οποίος θα του αλλάξει τη ζωή, προς το καλύτερο φυσικά. Μην υποθέσετε οτι λόγω του γάτου η ταινία είναι για παιδιά. Πρόκειται για μια ιστορία περισσότερο για μεγάλους παρά για μικρούς. Χαριτωμένη αλλά και δραματική, καλογυρισμένη, με ωραία μουσική, διαδραματίζεται στο πάντα συννεφιασμένο Λονδίνο....