Η ταινία ξεκινά καλά, με ένα θέμα όχι πρωτότυπο, αλλά ίσως το πρώτο στον ευρύτερο ελληνικό κινηματογράφο. Η ιστορία συνηθισμένη (όπως στο Επίθεση στη Γουόλ Στριτ) με μια κατάσταση ομηρίας και τέλος μάλλον προβλέψιμο και ατυχές. Η ατμόσφαιρα είναι καλή και οι προσδοκίες του τηλεθεατή είναι πολλές, αλλά κρατάν λίγο. Η εμφάνιση της αστυνομίας σηματοδοτεί για μένα το ουσιαστικό τέλος...
Είδα αυτήν την ταινία το '97 στο θέατρο. Παιζόταν μόλις μια εβδομάδα μετά τον Τιτανικό του Κάμερον. Θυμάμαι τα πλήθη που έτρεχαν να δουν τον Τιτανικό και μία σχεδόν άδεια αίθουσα όταν έπαιζε αυτή η ταινία. Αφού την είδα, σκέφτηκα πόσο ανισόρροπη είναι αυτή η δημιουργική πρωτοτυπία έναντι των μεγάλων blockbusters. Αργότερα κατάλαβα ότι τα blockbusters είναι για τις μάζες και ενδιαφέρουσες...
Lucky (2017)
Η ταινία ακολουθεί τη λεπτή γραμμή ανάμεσα στην εξερεύνηση του θανάτου και στον εορτασμό της ζωής και τελικά καταφέρνει να είναι και τα δύο. Ο Lucky είναι ένας χαρακτήρας που στην αρχή δεν ενδιαφερόταν καθόλου για τη θνησιμότητα του. Δεν το σκέφτηκε γιατί δεν χρειάστηκε. Αλλά όταν τα σημάδια της μεγάλης ηλικίας αρχίζουν να εμφανίζονται, ο Lucky δεν μπορεί παρά να δει τον θάνατο...