Μετα δυσκολίας μπορώ να χαρακτηρίσω την ταινία οικογενειακή, αφού το σενάριο πείθει ηλικίες με μονοψήφιο νούμερο. Ούτε και ο προφανής συμβολισμός της κούκλας πείθει. Προφανώς στην Αμερική το μοτίβο δουλεύει, αφού πληρώθηκαν τόσα μεγάλα ονόματα για να συμμετέχουν. Θα την έβλεπα μόνο παραμονή Χριστουγέννων το μεσημέρι με τη μικρή μου κόρη στα πρόθυρα ύπνου. Τίποτα παραπάνω
Δεν πρόκειται να μιλήσω για την ταινία ως ταινία γιατί κατά τη γνώμη μου είναι άσκοπο. Όλοι γνωρίζουμε την ιστορία. Επώδυνη, πικρή, μελαγχολική. Αυτό που δεν γνωρίζαμε, αυτό που δεν μπορούσαμε να φανταστούμε είναι αυτό που ήταν στο μυαλό του Joe Paterno. Τώρα έχουμε μια εύλογη, βαθιά ανθρώπινη εκδοχή της, στα μάτια του Al Pacino. Είδα έναν αξιοπρεπή άνθρωπο της γενιάς του να αντιμετωπίζει...
Το Δίχτυ (2016)
Ένα ωραίο πορτρέτο ενός απλού ανθρώπου που η μοίρα τον πάει από τη Βόρεια Κορέα στον Νότο, παρά τη θέλησή του και τον αγώνα του να επανενωθεί με την οικογένειά του. Η ταινία επικεντρώνεται στην αγωνία του να επιστρέψει στη Βόρεια Κορέα. Η προθυμία του να απορρίψει κάθε πειρασμό της Νότιας Κορέας είναι ο τρόπος του να προστατεύεται τόσο από τις άγνωστες απολαύσεις του καπιταλισμού...