Μόλις τέλειωσε η ταινία, αποφάσισα να της δώσω μια φρικτή κριτική. Ήταν βλακώδης, σχεδόν απαράδεκτη. Οι ατάκες ήταν τόσο αδιάφορες, η ηθοποιία φρικτή ... Λατρεύω τον Όουεν Γουίλσον και τον Βινς Βον , αλλά αυτό ήταν απλώς οδυνηρό να το παρακολουθήσω. Η πλοκή ήταν γελοία προβλέψιμη. Δεν υπήρχε σχεδόν καμία «σύγκρουση» ή ανατροπή. Κακή παραγωγή ... πολλά μεγάλα ονόματα στην ταινία...
Ο φτωχός παλιός καλός Al Pacino έχει περάσει την εποχή που μεσουρανούσε και ο Karl Urban δεν πάει παρακάτω. Η υποκριτική ήταν οριακά αποδεκτή, η ιστορία ήταν πεζή, χωρίς αγωνία και όχι πολύ έξυπνη αν και προσπάθησε τόσο σκληρά να είναι ... ω, και το τέλος - εδώ τι να πούμε - αλλά ο σκηνοθέτης έχει προφανώς αυταπάτες μεγαλοπρέπειας αν νομίζει ότι θα υπάρξει ένα Το Παιχνίδι του Δολοφόνου...
Ταρ (2022)
Στο πρώτο λεπτό αυτής της ταινίας, η Κέιτ Μπλάνσετ δείχνει πόσο εξαιρετική ηθοποιός είναι. Ο χαρακτήρας της, ο πρωταγωνιστής μαέστρος Lydia Tár, περιμένει να ανέβει στη σκηνή. Δεν υπάρχει διάλογος, μόνο γλώσσα του σώματος. Αλλά ακόμα και χωρίς λόγια, η Μπλάνσετ δείχνει τι σκέφτεται και τι αισθάνεται η Ταρ. Η αξιοσημείωτη ερμηνεία της Μπλάνσετ είναι ένα μεγάλο μέρος αυτού που κάνει...