Κάθε sequel του Jarhead και χειρότερο. Αμερικανοί στρατιώτες στη Μέση Ανατολή ενάντια σε φανατικούς τζιχαντιστές. Τόσο πρωτότυπο. Σα να βλέπεις shoot-em up στον υπολογιστή, χωρίς να παίζεις εσύ. Ανύπαρκτο σενάριο, αδιάφοροι (και ίσως κακοί) πρωταγωνιστές, καμία σκηνοθεσία σε μια λαίλαπα πυροβολισμών και σκοτωμών χωρίς νόημα.
Το δράμα είναι υποτιμημένο, η ένταση είναι λεπτή και οι χαρακτήρες είναι και οι δύο ξεχωριστοί και πιστευτοί. Ειδική μνεία για την Κρίστεν Στιούαρτ, που καταφέρνει να είναι δώδεκα πράγματα ταυτόχρονα - τραγική αλλά όχι αξιολύπητη, δυνατή, γοητευτική, αστεία, ασυνήθιστα σέξι και χωρίς κανένα από τα κλισέ συσχετισμένο με οποιαδήποτε από τις διαβόητες ψυχικές ασθένειες του Χόλιγουντ....
Τα Δάκρυα του Ήλιου (2003)
Τα "Δάκρυα του Ήλιου" είναι μια ταινία με ένα ανθρωπιστικό μήνυμα και μια ενδιαφέρουσα πρώτη ώρα, αλλά περιέχει πάρα πολλά κλισέ του Χόλιγουντ για να αξίζει κάτι παραπάνω. Η ταινία τολμά να δείξει τους αντάρτες της Νιγηρίας και τις ενέργειές τους, τα πράγματα που βλέπουμε στις ειδήσεις σε μέρη όπως η Λιβερία και το Σουδάν. Μας δίνει μια εικόνα για το πόσο απελπιστική είναι η κατάσταση...