Η ταινία είναι αξιόλογη και αν αρχίσετε να τη βλέπετε πολύ γρήγορα καταλαβαίνετε ότι δεν έχει σχέση με τις χολιγουντιανές μπούρδες που μας βομβαρδίζουν εδώ και δεκαετίες. Άλλωστε είναι βρετανική παραγωγή. Καλογυρισμένη με πολύ ωραίο ήχο και μουσική επένδυση και με ένα πρωτότυπο σενάριο. Φυσικά έχει την γνωστή υπερβολή του πρωταγωνιστή ήρωα, τις μυστικές υπηρεσίες, τους τρομοκράτες...
Η αλήθεια είναι ότι έχει γίνει εξαιρετική δουλειά στα γραφικά, τα οποία είναι πολύ αληθοφανή. Εκτός ίσως από τη σκηνή του Τζόνσον και της γυναίκας του μέσα στο φουσκωτό στο πλημμυρισμένο Σαν Φρανσίσκο, όπου φαίνεται η ένθεση των χαρακτήρων στη σκηνή. Εκτός από αυτό, δεν υπάρχει κινηματογραφικά τίποτα άλλο να προσέξουμε, καθώς σενάριο, πλοκή, ηθοποιία είναι παντελώς αδιάφορα
Μετά (2019)
Παρά τη προβλέψιμη ιστορία και τον κλισέ ρομαντισμό, μετά από ώρα και σε μεγάλο βαθμό χάρη στην εμφάνιση του νεαρού αστεριού της Josephine Langford, η ταινία θα σταθεί όρθια. Καθώς η Tessa, η Langford δηλαδή, εμφανίζεται σχεδόν σε κάθε σκηνή και με την κάμερα να βρίσκεται συνεχώς στο πρόσωπό της, μεταδίδει ένα ειλικρινές μείγμα αυτοσυγκράτησης και πείνας για νέες εμπειρίες, εμπιστοσύνης...