Δε τρελάθηκα όταν την είδα, ωστόσο πρόκειται για μια αξιόλογη χολιγουντιανή προσπάθεια. Ποτέ δεν είχα σε μεγάλη υπόληψη τον Ντάουνι Τζούνιορ και γι ακόμα μια φορά επιβεβαιώνομαι. Δε "γεμιζει" τις σκηνές, σε αντίθεση με τον Ντιβάλ, ο οποίος βεβαίως δίνει άλλη βαρύτητα (εξ ου και η υποψηφιότητά του για όσκαρ στη ταινία). Το σενάριο αν και ενδιαφέρον, κρατιέται κυρίως σε δραματικούς...
Το «I Love Καρδίτσα» είναι μια τυπική κωμωδία, όπου η ύπαρξη αντίθετων χαρακτήρων και μια σειρά από παρεξηγήσεις οδηγούν την πλοκή. Εντάξει, η ηθοποιία δεν είναι καλή, αλλά αυτό είναι ακριβώς που θα περίμενε κανείς σε τέτοιου είδους ταινίες. Φυσικά, ούτε πρόκειται να κερδίσει κανένα βραβείο σε κάποιο διεθνές φεστιβάλ ταινιών. Ωστόσο, δεν πρέπει να υποτιμούμε μια ταινία που μας προσφέρει...
Το Κόκκινο Σπουργίτι (2018)
Το Κόκκινο Σπουργίτι δεν είναι αυτό που φαίνεται και αυτό είναι πραγματικά καλό. Επανενωμένη με τον σκηνοθέτη Φράνσις Λόρενς, η Τζένιφερ Λόρενς φέρνει την πρωταρχική δύναμη σε αυτό το κρύο και σκληρό θρίλερ. Δεν είναι μια ταινία δράσης, καθώς δεν έχει σχεδόν καμία ροή δράσης, αλλά είναι ένα έξυπνο και μελετημένο πολιτικό δράμα. Είναι μία από αυτές τις λίγες ενδιαφέρουσες περιπτώσεις...