Η ταινία ξεκινά καλά, με ένα θέμα όχι πρωτότυπο, αλλά ίσως το πρώτο στον ευρύτερο ελληνικό κινηματογράφο. Η ιστορία συνηθισμένη (όπως στο Επίθεση στη Γουόλ Στριτ) με μια κατάσταση ομηρίας και τέλος μάλλον προβλέψιμο και ατυχές. Η ατμόσφαιρα είναι καλή και οι προσδοκίες του τηλεθεατή είναι πολλές, αλλά κρατάν λίγο. Η εμφάνιση της αστυνομίας σηματοδοτεί για μένα το ουσιαστικό τέλος...
Ο Ταραντίνο με έμπνευση σε αμφισβήτηση αυτή μια φορά, μας μεταφέρει 150 χρόνια πριν, σε ένα απομονωμένο καταφύγιο όπου οχτώ χαρακτήρες αποδεκατίζονται μεταξύ τους, γεμίζοντας με το γνωστό κόκκινο χρώμα τις οθόνες μας (λιγότερο ωστόσο από τον μέσο όρο του!) και προσφέροντας στον Ennio Morricone το Όσκαρ για τη μουσική της ταινίας. Ο Σάμιουελ Λ. Τζάκσον πρωταγωνιστεί αν και λόγω της...
Η Ζωή του Ντέιβιντ Γκέιλ (2003)
Είναι ο Ντέιβιντ Γκέιλ θύμα πλεκτάνης; Μήπως είναι ένα ακόμα θύμα μιας γρήγορης δικαστικής απόφασης; Είναι η εκτέλεσή του άδικη όπως και άλλες στο παρελθόν; Ή κάτι άλλο; Λοιπόν, είναι όλα αυτά, αλλά κυρίως είναι κάτι άλλο, το οποίο καλό είναι να μην σας αποκαλύψω για να έχετε λόγο να δείτε τη ταινία. Ταινία που πρέπει να δείτε προσεκτικά, καθώς εξελίσσεται σε διαφορετικές χρονικές...