Είδα αυτήν την ταινία το '97 στο θέατρο. Παιζόταν μόλις μια εβδομάδα μετά τον Τιτανικό του Κάμερον. Θυμάμαι τα πλήθη που έτρεχαν να δουν τον Τιτανικό και μία σχεδόν άδεια αίθουσα όταν έπαιζε αυτή η ταινία. Αφού την είδα, σκέφτηκα πόσο ανισόρροπη είναι αυτή η δημιουργική πρωτοτυπία έναντι των μεγάλων blockbusters. Αργότερα κατάλαβα ότι τα blockbusters είναι για τις μάζες και ενδιαφέρουσες...
Χαίρομαι που δεν χρειάστηκε να πληρώσω για να δω τη ταινία. Ξέρω ότι είναι μια καρχαριοταινία (με ένα νέο είδος καρχαρία που ονομάζεται Meg από το Megalodon) και ξέρω τι να περιμένω, αλλά αυτό ήταν τόσο προβλέψιμο που κάθε 5 λεπτά ήξερα τι θα συμβεί στην επόμενη σκηνή και κάθε φορά που έπεφτα μέσα! Και το μεγάλο αναμενόμενο κλισέ: μπορεί ο Meg να είναι ο κυρίαρχος του βυθού, αλλά...
Όταν η Γη Σταματήσει (2008)
Από τις λίγες φορές που η Γη δε σώζεται από έναν γήινο ήρωα όταν ο υπόλοιπος κόσμος δε μπορεί να κάνει τίποτα. Πιασάρικο το νόημα της ταινίας, μέτρια η ερμηνεία του Ριβς, τρανά άστοχη η επιλογή της Κάθι Μπέιτς για τον ρόλο της υπουργού, καλό το σενάριο αν και πρόκειται για ριμέικ, πολύ καλά (για την εποχή) τα οπτικά εφέ